Miasta Ukrainy

Tarnopol
 Kijów
 Zaporoże

Pamiątki Ukrainy

 Chortyca położona jest w pobliżu miasta Zaporoże. Jest to największa wyspa na rzece Dniepr. Na północnym krańcu wyspy znajduje się ostatni próg Dniepru. Chortyca ma 12,5 kilometra długości i około 2,5 kilometra szerokości. To wyjątkowe miejsce ze względu na swoją historię, ale także walory przyrodnicze. Na Chortycy zachowały się bowiem rośliny, których nie spotka się już nigdzie indziej. Około 15 procent gatunków flory to gatunki endemiczne.

Archeologiczne zabytki Chortycy
Pierwsze wzmianki o Chortycy pochodzą z wieku X – pojawiły się w dziele „O zarządzaniu państwem” cesarza bizantyńskiego Konstantyna VII Porfirogenety. Konstantyn VII określał Chortycę jako „Wyspę Świętego Grzegorza”.

Jak udowodniły badania archeologiczne, pierwsi ludzie pojawili się na Chortycy już w okresie mezolitu (10-6 tysięcy lat p.n.e.). Na pobliskiej wyspie Seredniy Stig, która przed tysiącami lat była połączona z Chortycą mierzeją odnaleziono zaś zabytki z okresu neolitu (5-3 tysiąca lat p.n.e.). Wiele artefaktów z tego okresu znaleziono także na dnie Dniepru w pobliżu północnej części wyspy.

Kościół został zaprojektowany przez ukraińskich architektów z Zaporoża, a wzorowany był na bazylice św. Piotra w Rzymie. W 1999 został poświęcony kamień węgielny, a w 2004 r. odbyła się konsekracja świątyni.

Relacja s. Marty z Zaporoża: „To parafia, której klimat odcisnął swój głęboki ślad w sercu. Tutejszy lud wiernych tworzy ze swoim duszpasterzem – ks. biskupem Janem Sobiło – atmosferę głębokiej przyjacielskiej życzliwości, a jednocześnie traktuje go jak ojca. Parafia tętni prawdziwym, chrześcijańskim życiem i spontanicznością. Mnóstwo dzieci i młodzieży przychodzi do świątyni jak do domu. Oni czują się tu naprawdę jak u siebie. Parafia pięknej przyszłości. Pan niech błogosławi, a Błogosławiona niech oręduje!”

Zaporoże (ukr. Запоріжжя, również znana jako Niż) – historyczna nazwa terytorium nad dolnym Dnieprem, leżącego poniżej tzw. porohów[1] (progów skalnych na rzece), w granicach administracyjnych dawnego województwa kijowskiego Rzeczypospolitej.

Historycznie region graniczy na zachodzie z Podolem i Jedysanem, na północy z Ukrainą Prawobrzeżną, Ukrainą Lewobrzeżną i Słobodszczyzną, na wschodzie z Krajem Wojska Dońskiego, a na południu z dawnymi ziemiami Chanatu Krymskiego.
W średniowieczu koczowali tam Pieczyngowie, Połowcy i Tatarzy. Od czasów Witolda w XV–XVI wieku pod zwierzchnictwem Wielkiego Księstwa Litewskiego. W 1471 region wszedł w skład nowo utworzonego województwa kijowskiego. Od unii lubelskiej z 1569 roku w granicach Korony Królestwa Polskiego. W czasach gdy Zaporoże leżało w granicach Rzeczypospolitej, dominującym rodem magnackim na Zadnieprzu byli Wiśniowieccy. Z powodu ograniczonego zasięgu władz urzędników Rzeczypospolitej, Zaporoże stało się miejscem schronienia dla zbiegów oraz osiedlania się przybyszów z centralnej i wschodniej Rzeczypospolitej, a także uchodźców i osadników z Hospodarstwa Mołdawii, Hospodarstwa Wołoszczyzny i Carstwa Rosyjskiego. W 1635 na Zaporożu staraniami hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego została wzniesiona twierdza Kudak.